Ongeacht het ontegensprekelijke terrasweer, hebben we van ons blueshart een steen gemaakt, en we hebben ons niet laten vermurwen door Mr. Mainstream om ook een stoel bij te schuiven op één of ander door parasols overschaduwde drenkplaats. Nope, in plaats daarvan hebbeb wij de steven gewend naar Gooreind, kaap Goorblues. Daar is de Canadese gitarist/zanger J.W. Jones te gast en dat is, dames en heren, méér waard dan maar wat zonovergoten gemijmer op een loos terras met een sullige garçon als werker van barmhartigheid (de dorstigen laven). En velen zijn blijkbaar mijn mening toegedaan want het Goorse “danscafé” zit vrij goed gestouwd, voor deze zonnige namiddag.

Het is geleden van 2002 dat ik J.W. nog aan het werk zag. Dat was in het begin van zijn carrière. Hij was amper tweeëntwintig en had nog maar pas zijn tweede CD “Bogart’s Bounce” uit. Het was Guido van Pevenage, zaliger, die hem had geïntroduceerd in onze contrijen enkele jaren voordien, en hij deed regelmatig België aan toen.

J.W. steekt van wal met het instrumentale nummer “Flatline” uit deze CD. Een eigen nummer. Zo’n negentig percent van zijn repertorium bestaat uit eigen nummers trouwens, en dat vanaf het prille begin. Hij heeft nimmer veel covers gespeeld, al klinken sommige van zijn nummers wel bekend of alleszins vertrouwd in de oren. Hij heeft niet voor niks naar de illustere voorbeelden geluisterd, om in een luttele vijf jaar zelfstudie te worden wat hij nu is : een meer dan degelijke gitarist en entertainer. Ook de invloeden van hedendaagse west-coast gitaristen zijn overvloedig te horen in Jones’ stijl. Hij heeft heel wat opgestoken van zijn goede vrienden Charlie Baty (Little Charlie), Rick Holström, Rusty Zinn en Junior Watson. Maar daar kan je natuurlijk niets mis mee doen.

Om één en ander betaalbaar te houden voor de kleinere club, heeft hij voor een blues powertrio gekozen als band. Dat is een formule die voldoening schenkt als de drie muzikanten van wanten weten. En dat laat  in het geval van J.W. Jones, vocals en guitar, Martin Régimbald, bass, en Jeff Asselin, drums, geen twijfel. Dit is een droom van een ritmesectie, die bovendien, zoals later deze namiddag zal blijken, ook de andere instrumenten van het trio beheersen. Op gegeven moment doen ze een soort van stoelendans en J.W. speelt drums, Martin neemt de gitaar van J.W. over en Jeff plukt de bass. Of een quatre-main op de gitaar van J.W. met Martin. Jeff is een drummer uit de duizend en geeft een solo ten beste die nu eens niet verveelt. Zijn snare begeeft het op zeker moment, maar Paul van Goorblues zou zichzelve niet zijn als hij hier geen oplossing voor had : a spare snare. Twee lange mooie sets krijgen we van de Canadezen te horen. Het is al lang geen geheim meer dat er goeie blues zit in Toronto, Ontario.

We blijven het een prachtige formule om een zondagnamiddag zinvol te maken met wat degelijke muziek en een frisse pint met bluesvrienden. Wat doe je anders op zondagnamiddag dan een beetje lullig de maandag-werkdag te zitten afwachten. Naar de Giro kijken en indommelen. Een oetlul die beweert dat het volgen van een wielerwedstrijd op het kleine scherm boeiender is dan een concert van J.W. Jones, zelfs al is het op een led-flatscreen 50” in blue-ray.

CUsoon

witteMVS